با خواجه و درویش

با خواجه و درویش صمیمانه نشستیم 

در مسجد و میخانه غریبانه نشستیم

با این دل  حیرت زده در گوشه ی عزلت

عمری به تماشای تو دْر دانه نشستیم

بی روی تو صد توبه نمودیم و شکستیم

با آتش داغ تو چو پروانه نشستیم

ما خانه به دوشانه الستیم در این ملک

با قسمت دیرینه به ویرانه نشستیم

آیینه صفت کینه ی کس در دل ما نیست

یک رنگ که کشتیم به هرخانه نشستیم

با دوست نکردیم شکایت که چه کردی

سرمایه ز کف داده به میخانه نشستیم

بازیچه ی تقدیر چو بودیم همه عمر

پابسته تر از صید صبورانه نشستیم

دیدیم نشانی ز بقا نیست به جایی

   ماهم سرا پرده ی پیمانه نشستیم

محمد قلی جهانگیری (فدائی)

برچسب‌ها: درویش, خواجه, پروانه, محمد قلی جهانگیری